Dzisiaj kierujemy się do Parku Narodowego Pyhä-Luosto. Zatem wstajemy dość wcześnie - na termometrze -12 stopni. Jemy śniadanie, zapijamy fińską kawą i Eljas zawozi nas…
W Kirgistanie ludzie są tacy bardziej swojscy i chętni do rozmowy. I tutaj ma się wrażenie, że niezależnie od sytuacji zawsze wszystko skończy się dobrze. Jak trzeba będzie przejść 25 kilometrów pod górę, to przejdziesz, a w schronisku dostaniesz miskę zupy z soczewicy. Jak masz katar, to babcia, u której nocujesz każe ci włożyć czosnek w nos ze łzami w oczach wspomninając Czterech Pancernych. Jak zatrzymasz się na punkcie widokowym, to nie musisz wypić tradycyjnych „pięćdziesięciu gram”, ale wypijesz. Jeśli ktoś powie, że dowiezie cię nad jezioro, to dosłownie zaparkuje samochodem w wodzie. I potem trzeba wzywać na ratunek Kamaza, aby wyciągnąć auto.
Podróż po Podlasiu marzyła nam się od czasu, gdy w drodze na Białoruś zatrzymaliśmy się w Białymstoku. Korzystając z kilku dni odpoczynku od pracy, pakujemy rowery w samochód i wybieramy się w magiczne strony. Strony, o których wiemy niewiele. Zatrzymujemy się jeszcze przed Białystokiem, aby zbadać tereny działania Lisa Witalisa.
Kąpiel w Morzu Martwym to niesamowite uczucie – dzięki niezwykle dużemu zasoleniu bez problemu można położyć się na wodzie i nawet czytać rozłożoną gazetę. Wyporność zrobi swoje. Dodatkowym smaczkiem jest fakt, iż lustro wody znajduje się na poziomie 422 metrów pod poziomem morza. Plan na dzisiaj jest bardzo prosty: wyruszyć z Jerozolimy, po drodze popluskać się w słonym akwenie, a na wieczór wylądować w Aradzie.
Hebron po hebrajsku, Al Khalil po arabsku, to szczególne miejsce dla mułzumanów, chrześcijan i żydów. Tutaj w jaskini złożone zostały szczątki Abrahama i innych patriarchów. Nad jaskinią znajduje się jedyny na świecie budynek będący jednocześnie meczetem i synagogą. Miasto jest podzielone – dosłownie: na część arabską i żydowską oraz w przenośni: na porządku dziennym dochodzi tutaj do tarć na podłożu religijnym. Dosłownie czuć tutaj napięcie w powietrzu.
Znowu jedziemy plątaniną autostrad, aby zagubić się w labiryncie uliczek Starego Miasta w Jerozolimie. Mamy już tutaj swój ulubiony bar i swoją ulubioną kawiarnię. Po raz pierwszy w podróży wracamy w to samo miejsce. Ponoć powroty są trudne. Na pewno będzie dziwnie, ale też ekscytująco.
Odkąd wylądowaliśmy w Finlandii i zaczęliśmy planować eksplorację tego kraju to od razu pomyślałem, że musimy wybrać się na Alandy. Wyspy zawsze przyciągają moją uwagę, jest w nich coś magnetyzującego, coś co nakazuje „wewnętrznemu ja” pojechać tam i zobaczyć co się tam wyprawia. Chociaż na mapie ląd otoczony przez morze wygląda niezwykle idyllicznie, to będąc na samej wyspie prawie nigdy nie da się odczuć, że woda okrąża nas zewsząd. Z drugiej strony każda wyspa ma swój jedyny w swoim rodzaju klimat, który przejawia się w specyficznym zachowaniu mieszkańców. Mimo wszystko w ciągu biegu historii ludzie żyli tam do pewnego stopnia odizolowani.
Siedzę jeszcze w beduińskim namiocie na pustyni i ciągle nie mogę uwierzyć w to, iż wydarzenia dzisiejszego dnia miały miejsce. Czasami bywa tak, że podróż nas totalnie zaskakuje i zostawia z pozytywnymi, ale również niewygodnymi myślami na końcu dnia. Myślami, które kwestionują nasze jestestwo i które powodują, że chcemy czynić tylko dobro. Dziękujmy za to, gdzie dzisiaj jesteśmy i chodźmy pooglądać gwiazdy, które na pustyni świecą ze zwielokrotnioną mocą.